Με είπαν Γάτα, και φυσικά αναφέρονταν στην ηθική μου, την οποία δεν αποδέχονται. Όμως ποιος έχει το δικαίωμα να καθορίζει τι είναι ηθικό και τι δεν είναι; Τι είναι σωστό και τι λάθος; Τι είναι νόμιμο και τι παράνομο; Έζησα όπως μου υπαγόρευε η συνείδησή μου. Με νύχια και με δόντια πάλεψα, μόνη, να επιζήσω, με όποιο τρόπο μπορούσα. Δεν ακολούθησα πάντα τους κανόνες, και το ομολογώ, γιατί για μένα σωστός τρόπος ζωής είναι εκείνος που σε γεμίζει, που κάνει την αδρεναλίνη να τρέχει στο αίμα σου, εκείνος που σε κάνει να θέλεις να γελάς και να κλαις μαζί, να ουρλιάζεις σιωπηλά από φόβο, ενώ συνεχίζεις να πολεμάς σαν τίγρη. Προϋπόθεση φυσικά είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Να ξέρεις ποιος είσαι και τι θέλεις. Να μη ζεις με αυταπάτες. Ό,τι έκανα το πλήρωσα με ιδρώτα και αίμα. Κατάφερα να σώσω την ψυχή μου και δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν. Και αν η ζωή μου κρίνεται ανάρμοστη, τότε ένα μόνο μπορώ να πω: Νιώθω περήφανη όντας μια ανεξάρτητη, μια ανένταχτη γυναίκα. Μια κεραμιδόγατα...